حضرت محمد مصطفی(ص) در این هنگام چهل ساله بود. تنهایی و توجه خاص او در غار حالتی غریب در او ایجاد می‌کرد. حالتی وصف ناشدنی، ترس و ابهام از یک طرف و شعف و سبک بالی از سوی دیگر و به ناگاه در شبی از این لیالی پر قدر فرشته وحی به یکباره بر او نازل گردید با این پیام:


«اقرأ باسم ربک الذی خلق، خلق الانسان من علق، اقرأ وربک الاکرم، الذی علم بالقلم، علم الانسان ما لم یعلم»




ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد


دل رمیده ما را انیس و مونس شد


نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت


بغمزه مسئله‌آموز صد مدرس شد


به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا


فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد


به صدر مصطبه‌ام می‌نشاند اکنون دوست


گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد


طربسرای محبت کنون شود معمور


که طاق ابروی یار منش مهندس شد


لب از ترشح می پاک کن برای خدا


که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد


کرشمه تو شرابی به عارفان پیمود


که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد


چو زر عزیز وجودست شعر من آری


قبول دولتیان کیمیای این مس شد


خیال آب خضر بست و جام کیخسرو


بجرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد


ز راه میکده یاران عنان بگردانید


چرا که حافظ از این راه برفت و مفلس شد




فرا رسیدن مبعث پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد مصطفی(ص) بر دانشگاهیان مبارک باد.