دکتر محمد خزایی در تشریح ویژگی های در مذکور اظهار داشت: کتیبه‌هایی از سوره «یس» و دعای توبه صحیفه سجادیه و دعای امام زمان(عج) با نقوش گیاهی روی در حک شده و در اطلاعات مربوطه به تاریخ در ، قرن پنجم ذکر شده بود. اما اینکه مربوط به چه بنایی است و در چه دوره ای، مشخص نبود. بررسی کتیبه‌های منقوش بر درب نشان داد که قدمت آن به دوره آل بویه برمی گردد.
عضو هیات علمی دانشگاه افزود: با مطالعه و مقایسه بناهای بهبهان مرتبط بودن در با قدمت آثار این شهر بعید به نظر می‌رسید تا اینکه در کتاب ستارگان پراکنده اسلام زمین، اطلاعات جالبی در مورد امامزاده حمزه و انتقال در آن جهت مرمت در سال 1320 به شهر بهبهان بدست آمد. در مذکور پس از مرمت در بهبهان ابتدا به دارلفنون و سپس به موزه ایران باستان انتقال می یابد. نامه‌های متولی امامزاده به وزیر فرهنگ وقت را مطالعه کردم این ظن ایجاد شد که مربوط به امامزاده حمزه در دهدشت باشد.
خزایی با اشاره به ابعاد این در افزود: ابعاد ۱۱۰ (حروف امجد اسم علی) در 197 است که با اندازه‌گیری عرض در امامزاده حمزه مشخص شد دقیق ۱۱۰ و همین اندازه بود.
دکتر خزایی تصریح کرد: وی گفت: در نفیس از مهمترین آثار دوره آل بویه و از منحصربفردترین در هایی است که طی یکهزار سال پیش کار شده بود. کتیبه تاریخی در چهار مربع اطراف در به دستور آخرین پادشاه ال بویه نوشته شده و از معدود آثار به جای مانده از دوره آل بویه است مقایسه گنبد امامزاده با یک بقعه در ابرکوه تشابه معماری دوره ال بویه را تصدیق می‌کند.
وی با بیان اینکه با کشف دوره تاریخی این در تاریخ بنای امامزاده حمزه دهدشت حداقل 400 سال به عقب‌تر برمی‌گردد، اضافه کرد: نمونه‌های کتیبه کار شده در حرم حضرت علی(ع) کار شده و نشان از اهمیت و جایگاه این امامزاده دارد.
|